Onze lieve kat Mango is er niet meer.
We kregen vorige week het vreselijke nieuws te horen dat hij was aangereden. We waren hem toen al anderhalve dag kwijt. Op dag één maakte ik me nog niet zo druk – Mango was wel vaker wat langer weg. Maar toen hij de volgende dag nog steeds niet thuis was, begon het te knagen. We liepen rondjes door de wijk met zijn voerpotje in de hoop dat hij op het geluid af zou komen. We meldden hem aan op Amivedi, de website voor vermiste en gevonden huisdieren.
Ik plaatste ook een oproep in een Facebookgroep voor vermiste dieren in Breda en omgeving. Daar reageerde iemand dat ze de gemeente een dode kat hadden zien ophalen bij de Backer en Ruebweg (kapittelweg) vlak bij ons huis. En toen sloeg de twijfel toe. Zou dat Mango kunnen zijn?
Hoop, twijfel en verdriet
We waren bang, maar ik hield hoop. “Als het Mango was, dan hadden ze toch wel gebeld? Hij is gechipt.” Dacht ik. Ik hield mezelf voor dat hij elk moment weer kon binnenlopen. Maar het bleef aan me vreten. Dus besloot ik toch de gemeente te bellen. Een paar uur later belde er iemand terug. Hij stelde vragen over Mango’s uiterlijk en sinds wanneer hij vermist was. Daarna bevestigde hij: dit kwam overeen met de kat die zij hadden opgehaald.
De aanrijding was heftig geweest. Zo erg, dat we hem beter niet konden zien. De man aan de telefoon zei dat we blij mochten zijn dat we hem konden herinneren zoals hij was. En ergens had hij daar gelijk in. Maar het nieuws kwam hard binnen.
De dagen erna
Na vier jaar is mijn kleine katje er niet meer. Eerst voelde ik vooral shock. Verdriet. Maar al snel sloeg de twijfel toe. Was het écht Mango? Moest ik terugbellen voor een foto? Wat als hij toch ineens weer thuiskomt?
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zijn voerbakje op te ruimen. Pas na vijf dagen heb ik dat gedaan. Hij had een speciale elektrische voerbak die werkte op microchip. Als ik op het knopje druk en het bakje openklikt, voelt het even alsof hij er nog is. Bij elke rode kat die ik zie, maakt mijn hart een sprongetje. Zou het Mango zijn...?
Rouw, schuld en reflectie
Ik ben opgegroeid met huisdieren en heb er ook al een paar verloren. Maar dit verlies hakte er harder in dan ik had verwacht. Toen we onze hond lieten inslapen was dat verdrietig, maar het was ook goed zo. We konden afscheid nemen. Nu kwam het ineens. Plotseling. Geen afscheid.
En schuldgevoel. Ik was degene die Mango naar buiten liet. Ook ’s nachts. Ik voelde me verantwoordelijk. Misschien had ik hem moeten binnenhouden. Zeker na wat er in april met Bonnie gebeurde – haar ongeluk, de operatie, €3000 dierenartskosten, en een staart die het nog steeds niet doet.
Maar na gesprekken met anderen besefte ik: Mango wás gewoon een buitenkat. Binnen werd hij ongelukkig. Hij sloopte planten, knaagde aan het kattenluik, probeerde te ontsnappen. Binnenhouden had hem diep ongelukkig gemaakt. Die gedachte verzacht iets van de pijn.
Bonnie is gelukkig een ander type kat. Ze blijft dichtbij huis, komt als je haar roept, ligt het liefst bij ons in de buurt. We laten haar af en toe weer kort naar buiten, maar houden het kattenluik dicht. Zo voelt het veiliger.
Waarom ik dit deel
Ik deel dit verhaal niet alleen om Mango te eren, maar ook omdat het me aan het denken heeft gezet. Over rouw, over verlies en over bewustwording.
Want ik dacht dat ik wel een beetje voorbereid was op de dood. Maar dit heeft me overvallen. Als het verlies van een kat al zo'n impact heeft, hoe moet het dan als ik ooit iemand verlies die me nog dichterbij staat? Hoe ga ik daar mee om? Wat zegt dit over mijn veerkracht? Over hoe we als mensen omgaan met verlies?
Rouwen hoort bij het leven. Daarom wilde ik erover schrijven, hier op Helemaal Bewust. Omdat bewust leven óók betekent: bewust rouwen, bewust stilstaan, bewust voelen. Ook als het pijn doet.
Dankbaarheid en liefde
Wat me diep geraakt heeft, is de hoeveelheid lieve reacties die we kregen. Zóveel mensen die een berichtje stuurden. Sommigen zelfs een kaart. Echt, ik was er stil van.
In het bijzonder wil ik Conny van Stichting Amivedi bedanken. Nadat ik meldde dat Mango was overleden, kregen we een paar dagen later een handgeschreven kaart in de bus. Mét foto’s van Mango. Zó persoonlijk, zó liefdevol. Je voelt de empathie van de kaart afspatten. Duizendmaal dank, Conny. Je hebt me echt geraakt. 💛