Even een ander geluid
Over een brief van Milieudefensie en waarom ik dit met je deel.
Laatst viel er een brief op de mat van Milieudefensie. Geen folder, geen actiekrant, maar een handgeschreven brief. Nou ja, een kopie ervan dan. Gericht aan de politiek en omdat ik donateur ben, kreeg ik 'm ook.
De boodschap is duidelijk: het moet anders.
We zitten midden in een klimaatcrisis, maar het beleid blijft hangen in schijnoplossingen. Terwijl er echte keuzes nodig zijn. Voor het klimaat, voor de mensen die nu al geraakt worden en voor de generaties na ons.
In de brief staan een paar punten die blijven hangen:
- Stoppen met fossiele subsidies.
- Grote bedrijven die vervuilen, moeten eerlijk meebetalen.
- De vervuiler betaalt, niet de gewone burger.
- Politiek moet zich uitspreken: kies je voor grote vervuilers of voor een leefbare toekomst?
En deze brief… die raakte me.
Niet omdat het nieuw is. Maar omdat het zo waar is en omdat ik me er soms best alleen in voel.
Want hoe kun je nou nog denken dat alles ‘wel meevalt’?
Dat we kunnen blijven vliegen voor 20 euro, vlees onder de kostprijs kunnen kopen of bedrijven kunnen blijven subsidiëren die de aarde opmaken?
Ik snap het gewoon niet. En ik wil het ook niet meer snappen.
Als ik teveel nadenk over hoe het eraan toe gaat in de wereld, dan zakt de moed me in de schoenen. Ik voel me soms verdrietig. Machteloos. Hoe mensen zo kunnen handelen, ten koste van anderen – van dieren, van natuur, van elkaar.
En ik weet dat ik het niet alleen kan oplossen.
Maar ik kan wél delen.
Deze brief, dit verhaal.
Misschien denk jij er ook zo over. Misschien helemaal niet.
Maar dat gesprek, dát vind ik belangrijk.
Want liefde voor mens, dier en natuur zou toch de basis moeten zijn van álles wat we doen?
Dus daarom deel ik dit.
Omdat ik geloof dat kleine bijdragen ook tellen.
En omdat ik benieuwd ben: hoe kijk jij hiernaar?
Wat vind jij van de brief?
Van de keuzes die nu gemaakt worden?
Ik hoor het graag. ❤️
– Lisanna